بعد از بیست سال برای اولین بار

از سرگرد چیز زیادی نمی دانستم ، تنها غمگین بود و دست هایش همیشه سرد . تازگی ها توی یکی از شب های بارانی ، دویده بود توی داستان ِ پلیسی جنایی ام ، و من تنها به بارانی فیلی رنگش و آن شالگردن بلند مشکی رنگش نگاه می کردم و داستان از دستم در رفته بود و زندگی سرگرد و آن دستیار پرحرف کم فکرش ، مانده بود در ذهنم . همان شب آب رفته بود توی چکمه های سربازی ام و چالاپ چالاپ صدا می داد و سنگین تر از وزن معمولش شده بود که همین باعث حس کردن سرمای بیش از حد خیابان ٍ ساعت ِ هشت ِِشب ِ پاییز بود ، بعد از سرگردانی برای یافتن یک کافه ی گرم ، در کافه ایی نسبتا بزرگ و کمتر شلوغ را با بعد از بیست سال برای اولین بار...

دامن ِ بلند پوشیده بودم و یک پلیور مشکی رنگ . موهایم را از دو طرف پیچانده بودم و پشت ِ سرم گره زده بودم . شبیه دختر های ِ قرن هجده میلادی شده بودم ، توی آن عمارت بزرگ ِ پر از پله ، بالا و پایین می رفتم و سر هر پاگردی روبه آینه ی قدی می ایستادم و به بهانه ی تماشای تراش های ظریف و ماهرانه ی حاشیه ی چوبی آینه ها ، خودم را برانداز می کردم ، به زیر چشم هایم توجه می کردم و با حرکت سریع دستانم موهایم را روی شانه ام می ریختم ، پیش خدمتی پشت سر ِ من می آمد و می دانستم مرا زیر نظر دارد ، سوال های احمقانه و وقت پرکن می پرسیدم و جواب های خارج از انتظار می گرفتم ، به مراسم تشر بعد از بیست سال برای اولین بار...

چندین هفته می شود ، عینک جدیدی خریده ام . نه از آن ها که بی فریم است و یک زمانی خیلی دوستشان داشتم ، و نه از آن ها که یک فریم ساده آبی نازک بالایش دارد و مادر از آن ها خوشش نمی آید ، و نه حتی از آن فریم های کشیده ی صورتی رنگ که یک منگولکی گوشه اش آویزان است . عینک جدیدی خریده ام ، با شماره ی چشمی جدید ، و ما با هم به تازگی به دنیای جدید تر و بهتری نگاه می کنیم .اما چیزی این وسط هنوز هم باقی مانده ، آن هم نظراتی که راجع به آن می شنوم . امشب بعد چندین هفته ، انگار مادر حرف دلش را زد و رک و صریح گفت که عینکم را دوست ندارد . اولش با شنیدن این حرف دلگیر شدم و پیش خودم گفت بعد از بیست سال برای اولین بار...

همیشه اولش نمی دانم از کجا باید شروع کنم ، همیشه این طور بوده ، وقتی توی یک مغازه ، مثلا میخواهم یک جنس را ببینم و بعد تصمیم بگیرم ، جانم بالا می آید تا به فروشنده ، بفهمانم ، چه می گویم ، اما وقتی جنس همان چیز است که می خواستم ، دیگر حرف های فروشنده مهم نیست ، اصلا خود جنس هم دیگر مهم نیست ، می خرمش ، گاهی حتی گران تر از قیمت واقعی ، خیلی وقتها سرم کلاه رفته بابت این از خود بی خودشدگی ، اما خب ، آخرش یکم بالا پایین تر به همان چیز رسیده ام . هیچ وقت هم بعدش به قیمتش که چه بود و چه می توانست باشد ، فکر نکردم . حالا هم همینطور است . میخواهم یک کلام بگویم ، که همیشه بعد از بیست سال برای اولین بار...

نشستم که ، خط چشمم می ریزد . ناخودآگاه و بی اختیار  وقتیکه دارم از شبکه چاهار ، نقد سینمای امروز ایران را می بینم ، می فهمم که روی یک فیلمی ، نقدی ، حرفی ؛ اشکی از گوشه ی چشمم ، به آرامی سر می خورد ، و خط چشم نازکی را که هر صبح به امید دیدن تو ، توی آینه ی کوچک جیبی ، پشت چشم هام می کشم را ، پاک می کند . چشم هایم را می بندم و فکرمی کنم ، این روزها خواب های ِپریشان ِعصر های گرم و تفته ی پاییز است و حالاست که به تلفنم زنگ می زنی و می گویی" ببخشید که بیدارت کرده ام" و من همینطور که به نقد فیلم های غمگین روی پرده گوش می کنم ، با خودم تکرار می کنم ، "کاش خواب بود ".   بعد از بیست سال برای اولین بار...

پنداری پرده بالا رفته باشد و بازی شروع شده باشد . برای بعد ها می نویسم که یکبار تا پایان متن را نوشتم و دوباره همه چیز را پاک کردم . بهتر است از زندگی واقعی بنویسم . از روزهای واقعی . این بار بدون دخالت خیالپردازی .  باران می بارد . پدر بخاری خانه را راه انداخت . صبح حالم کمی بد شد ، بیشتر از کمی . گاهی از درد گریه ام در می آید . گاهی هم شاید می ترسم که این آخرین باری است که درد را احساس می کنم . کمی روزهایم از هم جدا شده اند ، انگار هر روز فصل تازه ایی باشد . شاید حالا که توی این خانه هستم و خانه مثل سابق نیست همه چیز برایم بی ربط به نظر می رسد . جدا افتاده و بی معنی بعد از بیست سال برای اولین بار...